Geen natuurlijke dood

Door: Lida

vrijdag 13 september 2013

Vanmorgen doodde ik een spin. Daar had ik geen goede reden voor. Het dier bedreigde me niet met de dood, ik ben niet van plan hem (of haar) op te eten en ik wil hem ook niet als trofee aan de muur hangen. Het was gewoon een kwestie van blinde paniek. Ik zag acht poten op me af rennen en toen bleek mijn slipper sneller dan mijn verstand.

De spin was bijna zo groot als mijn hand. Tenminste, dat dacht ik. Nu hij met opgetrokken pootjes in de hoek van de kamer ligt, begin ik aan mijn eerdere waarneming te twijfelen. De spin ligt daar nog omdat ik hem aan mijn zoons wil laten zien. Ze vinden me namelijk nogal een 'softie'. Maar nu kan ik aantonen dat hun moeder heus in staat is haar gezin te verdedigen als de nood echt aan de man is. Alleen voel ik me na hun gemompeld ‘Is dat alles’ wel wat schuldig over het doden van de spin.

Helaas kan ik de spin ook geen eervolle vermelding bieden op Facebook. Normaal zou ik van zo’n gebeurtenis een leuk fotootje maken en er een grappig verhaaltje bij plaatsen. En daarna zouden er heel veel likes verschijnen. Maar als vegetariër kun je dat niet doen. Dat zou namelijk talloze dreigberichten en filmpjes van mishandelde spinnen opleveren van andere Facebook-dierenvrienden.

Deze column is dus alles wat ik de spin op dit moment kan bieden. Dan is zijn dood tenminste niet helemaal zinloos geweest. Alleen....terwijl ik dit schrijf, zie ik dat de spin niet meer in het eerder genoemde hoekje van de kamer ligt. Ik realiseer me dat de spin uit lijfsbehoud zijn dood hoogstwaarschijnlijk in scene heeft gezet. Ik hou veel van dieren, dus daar ben ik natuurlijk heel blij om. Nu alleen nog even kijken waar mijn slippers zijn...