In deze tijd van openheid over homoseksualiteit, het erkende homohuwelijk en lesbisch ouderschap zou je denken dat seksuele diversiteit inmiddels in alle lagen van de bevolking geaccepteerd is. Niet dus zo werd mij deze week pijnlijk duidelijk (daarover later meer).
Nog niet zo lang geleden was de algemene opvatting dat homoseksualiteit een ‘ziekte’ was. Tot 1973 werd homoseksualiteit zelfs gedefinieerd als een psychische ziekte waar je van kon genezen. De gesloten verzuilde samenleving van toen, maakt de huidige generatie homoseksuele ouderen bijna onzichtbaar. Het was taboe erover te spreken en zeker niet gebruikelijk er voor uit te komen. Wie de moed had om uit de kast te komen, werd vaker niet dan wel geaccepteerd, buitengesloten en soms zelfs uitgescholden.
De generatie die met deze opvattingen opgroeide, bevolkt vandaag de dag de Nederlandse verzorgingshuizen. De opvattingen waarmee veel van deze mensen werden grootgebracht, zijn meer dan eens “meegenomen” naar het verzorgingshuis. Het gevolg: “roze” ouderen die een emancipatoire revolutie hebben meegemaakt door uit te komen voor hun geaardheid, lopen in het verzorgingshuis opnieuw tegen allerlei weerstanden aan. Hierdoor raken ze in een isolement, ze verzwijgen hun geaardheid en kruipen terug de kast in.
Zo toont onderzoek aan dat ongeveer 10% van de Nederlandse bevolking homoseksueel, biseksueel, lesbisch of transgender is. Wie echter binnen de zorgcentra kijkt, ziet dit percentage vaak niet terug onder de bewoners; of men kent ze niet , of men weet niet dat ze er zijn. De Rotterdamse stichting Humanitas (zorg, welzijn, huisvesting en maatschappelijke dienstverlening) wil in het kader van haar diversiteitsbeleid, naast culturele diversiteit ook aandacht hebben voor seksuele diversiteit. De zogenaamde Roze Salon is daar een prachtig voorbeeld van. Op vrijdag 23 mei bestaat deze salon vier jaar.
Iedere woensdag en vrijdag komen hier roze ouderen bijeen om ervaringen uit te wisselen. Er wordt gelachen en gehuild, gedronken en gegeten. Dit alles met als doel: het creëren van acceptatie en bewustzijn.
In het kader van het boek over tramlijn 4 in Rotterdam waarmee wij druk in de weer zijn, bracht ik deze week een bezoek aan deze salon. Het was hartverwarmend en schrijnend tegelijk. De openheid, de gezelligheid, de liefde en de warmte… Ik werd in de armen gesloten van deze prachtige mensen. Tegelijkertijd hoorde ik de schrijnende verhalen van mannen en vrouwen die na een jarenlange strijd eindelijk vrij dachten te zijn. Totdat ze in het verzorgingshuis belandden…
Terug naar huis dwaalden mijn gedachten af naar een interview dat ik recent had met een transgender. Zij vertelde onder andere dit: “Nederland is zogenaamd zo vrij en tolerant. “We” zijn echter vooral onverschillig…”
En ik een illusie rijker…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten