Wij lopen. En onze tranen ook…

Door: Cyrille van Bragt (gastcolumniste)

Eind september van dit jaar trekt collega Remco Stunnenberg samen met zijn vriendin Cyrille van Bragt Blikkiesdorp in. Blikkiesdorp is een township aan de voet van de luchthaven van Kaapstad, Westkaap Zuid Afrika. Zij helpen die dag vier vrouwen met het zogenaamde Tin Can Town project. Dit project biedt de huisdieren in het township eten, directe medische hulp en medicatie. Cyrille schreef een aangrijpend verhaal over dit bezoek.

Zelfs het meest afgelegen hutje op de hei biedt tegenwoordig een wifi of hotspot aan. Met persoonlijke login. Zo kunnen we overal ter wereld social media gebruiken: inloggen op Facebook & Twitter. Op die manier ontstaan legio mogelijkheden. Zo zou ons bezoek aan Zuid Afrika niet compleet zijn geweest zonder een ontmoeting met Rosie, Dinielle , Clarina en Nikki, de meiden van het Tin Can Town project. Via Facebook hadden wij daar al het nodige over gelezen en gezien.

 

Uit het zicht
Na het nodige heen en weer mailen in Facebook komt het tot een afspraak om koffie of Rooibosthee te drinken met Nikki. Locatie: een plaatselijke biologische markt. Na een geanimeerd gesprek worden we uitgenodigd om de volgende dag mee te gaan naar 'Blikkiesdorp'. Blikkiesdorp (Tin Can Town) is één van de allerarmste townships van Cape Town. Het is ontstaan ten tijde van de Worldcup 2010 in Zuid Afrika. Alle dak- en thuislozen werden verplaatst naar een afgelegen plek nabij het vliegveld. Uit het zicht van de camera's en Worldcup bezoekers uit alle windstreken. Blikkiesdorp was een feit.

Schrijnend
De bewoners van Blikkiesdorp (blank, zwart en kleurling) kampen met enorme armoede, werkloosheid, ongeletterdheid en gebrek aan educatie. Daarnaast is er nog een ander schrijnend probleem; Blikkiesdorp heeft een aanzienlijke groep inwoners die honger hebben en verstoken zijn van medische hulp, de huisdieren. Samen met de andere drie meiden bezoekt Nikki het township om de week. “Gewapend” met een jeep vol honden- en kattenvoer en diermedicatie. Wij vliegen de volgende dag terug naar Nederland, maar willen dolgraag een bijdrage leveren aan dit in onze ogen prachtige project.

Volgestouwd
De volgende ochtend worden we om 8 uur voor ons Backpackers Youth Hostel opgewacht. Ons gehuurde witte koekblik vervoert ons, al onze bagage en een teamlid. De jeep die voor ons uitrijdt heeft drie mensen aan boord en is volgestouwd met zakken honden- en kattenbrokken en dozen medicijnen. Op het dak ligt een grote volle waterzak. We zijn laat zo blijkt wanneer we Blikkiesdorp binnenrijden. Een kluitje mens en dier staat trappelend op ons te wachten.

Volwaardig
We hebben totaal geen voorstelling van wat we eigenlijk gaan doen, behalve dan dat we dierenvoer gaan uitdelen. Maar het projectteam windt er geen doekjes om. Er zijn drie stations. We zijn volwaardig teamlid en worden dus ook direct als zodanig ingezet. Gewoon doen dus. Opdracht één: stations inrichten, zorgen dat iedereen in een rij gaat staan én... Zorgen dat er niets gejat wordt. Zonder dierenkaart geen voer. En zonder stempel op de dierenkaart van het medische station eveneens geen voer. De regels zijn simpel en wanneer er niet geluisterd wordt schreeuwt iemand van het team in het Zuid Afrikaans of Engels wat wél de bedoeling is.

De leegte staart ons aan
We zien honden die gebruikt worden in hondengevechten. We halen mensen over hun dier te laten steriliseren. Kijken in oren van pups. Bepalen het geslacht. Vullen kaarten in met gegevens. Zijn getuige van honden die geslagen worden of aan hun oren worden getrokken. Direct grijpt het team in. We spreken moeders, dochters en oma's. Vaders en opgeschoten jongeren. Zwarten, blanken en kleurlingen. We houden pups vast om te kijken of ze schurft hebben en geven de allerkleinsten ontwormingskuren. We krijgen pups aangeboden, die we niet mee kunnen nemen. We delen voedsel uit voor katten en honden. We kijken in de ogen van kinderen die geboren zijn onder het juk van mama's alcoholprobleem. We zien niets in die ogen. De leegte staart ons aan. Maar tegelijkertijd zien we zoveel ineens dat het ons letterlijk en figuurlijk de adem beneemt. We laten geen traan. Vermannen ons en werken zij aan zij met vier vrouwen die we pas net kennen. Vier prachtige krachtige dames die zich in Tin Can Town inzetten voor de dieren. We ervaren. Voelen de pijn. Leren in een heel korte tijd hoe de onmacht voelt bij het zoveelste dier dat veel te mager is. We worden snel duidelijker. 'Geen pup? Dan geen kaart! Geen kaart is geen voer. Jij gaat nu die pup halen en je komt hem aan mij laten zien. Begrepen?!? Volgende!'

In stilte
Na twee uur moeten we gaan. We laten Blikkiesdorp achter ons om onze vlucht te halen. We zwaaien naar de meiden, naar de inwoners van het township. We aaien nog één keer die kleine zwarte pitbull die we écht niet mee kunnen nemen en de vaste zwarte bezoeker van station twee die we hebben verlost van plastic. Dan rijden we weg. In stilte.

Wanneer we de luchthaven oplopen is het contrast zo groot dat het geen woorden heeft. Wij dragen deze vier mooie vrienden en al die dieren die we vandaag zagen, voelden en hebben geholpen mee in ons hart.

Wij lopen. En onze tranen ook...