Een klein verhaaltje

Door: Rob Witte, expert sociale en maatschappelijk vraagstukken bij Lokaal Centraal en bij 10sjuns

Er was eens een heel klein verhaaltje. Iedereen had ’t erover. Maar iedereen dacht ook dat ze ’t wel kende. En daarom leek het niets bijzonders. ’t Verhaaltje werd er ook wel eens mee gepest, met z’n lengte en schijnbaar geringe diepgang. Daar moest het kleine verhaaltje soms wel een beetje om huilen. 

Het kleine verhaaltje zat met z’n gedachten bij al die triestheid toen hij op een dag op een stil weggetje een enorm groot verhaal tegenkwam. Ze raakten elkaar bijna aan toen ze elkaar moesten passeren. Maar wat was dat? Dat enorme verhaal leek ook verdrietig. “Waarom ben jij nou zo verdrietig?”, vroeg het kleine verhaaltje, bijna verwijtend. “Jij bent toch enorm, groot en indrukwekkend?” Het grote verhaal keek het kleine verhaaltje doordringend aan en zei, een traan uit zijn linker ooghoek wegpinkend: “Ja,………. maar omdat ik zo alomvattend lijk, gelooft de helft van de mensen mij niet. Sommigen zijn zelfs oogverblindend vijandig tegen mij omdat ik zo veel te zeggen heb. En omdat ik zo enorm groot ben, is de andere helft van de mensen al halverwege mij in slaap gevallen en hoort het nooit het einde van mij.”

Het kleine verhaaltje dacht eens heel erg diep na – wel 22 meter. En langzaam aan stroomde een glimlach over zijn kleine verhalenwangetjes. Eigenlijk hoefde het kleine verhaaltje nooit meer verdrietig te zijn. Want al ben je dan misschien klein en al ben je dan misschien niet enorm en op het eerste gezicht niet  zo indrukwekkend, veel mensen luisteren je wel helemaal uit en geloven je ook. En veel mensen kennen je. En da’s best fijn eigenlijk…….