Pardon?

Door: Lida

De laatste weken is het Kinderpardon regelmatig in het nieuws. Het is uiteraard heel humaan om kinderen die al langer dan vijf jaar in Nederland zijn en geen verblijfsvergunning hebben, in ons land te laten blijven. Die kinderen kennen hun thuisland, of beter gezegd het land waar zij vandaan komen, immers nauwelijks en ze hebben hier hun wortels in de grond geslagen. Ze gaan naar school, spreken de taal, hebben vriendjes, doen aan sport, houden van zoute drop, kennen Sinterklaas, eten erwtensoep en vieren Koningsdag.

Toch geldt dit pardon helaas niet voor alle kinderen. Zo’n 600 kinderen vallen buiten de boot. Dat is ongeveer de helft van de kinderen waarvoor een aanvraag is ingediend. Dat heeft alles te maken met de regelgeving. En regels zijn nu eenmaal regels volgens de minister … Helaas is een aantal regels nogal krom. Zo zijn er kinderen die niet de hele periode in het asielzoekerscentrum woonden en daardoor niet onder Rijkstoezicht vielen. Terwijl in veel gevallen juist de overheid deze kinderen en hun familie uit het asielzoekerscentrum heeft gezet. Ook voor jongeren die bij aankomst in Nederland jonger waren dan 13 maar nu ouder zijn dan 21 geldt: helaas… pindakaas. Om er nog maar eens een oer-Hollandse lekkernij in te gooien.

Bureaucratie

Het is spijtig dat deze 600 kinderen de dupe worden van onze bureaucratie. Natuurlijk begrijp ik dat er regels moeten zijn en dat zich dan altijd schrijnende net-niet-situaties voordoen. Wie herinnert zich Mauro niet. Maar 600….?

Vertaalslag

In dit soort kwesties probeer ik altijd een vertaalslag te maken naar mijn eigen situatie. Natuurlijk droom ik er wel eens van verre reizen te maken. Of van ergens een nieuw leven opbouwen in een bij voorkeur wat zonniger land. Maar mijn beide zoons waren serieus in staking gegaan als ik ze van hun vertrouwde basisschool zou hebben gehaald. Weg bij hun vriendjes. Of als ze uit hun buurt hadden moeten verhuizen. Dus kies ik ervoor mijn eventuele emigratieplannen in de ijskast te zetten en mijn kinderen in een vertrouwde en beschermde omgeving te laten opgroeien.

Onzekere toekomst

Deze kinderen en hun families hebben echter geen keus. Zij moeten terugkeren naar een land en naar een leven dat ze niet kennen. Waar ze vreemden zijn. Waar ze een onzekere toekomst tegemoet gaan.

Persoonlijk vind ik dat ook deze 600 kinderen gewoon in Nederland moeten kunnen blijven. Omdat ze in hun hart, doen en laten Nederlands zijn.

Vindt u dat ook? Teken dan de petitie op www.kinderpardon.nu