‘Als ik er een cijfer voor moest geven…’

Door: Conny

Een historische uitspraak… Een tijdje terug, ontving ik een mail. Of we geïnteresseerd waren contact op te nemen met mijnheer X (zo zullen we hem maar noemen). Hij had een notuliste nodig die tijdens een bijeenkomst alles wat werd gezegd ter plekke en live, zou uittypen. De voertaal was Engels. 

Tja, dat is niet echt onze core business. Maar mijn collega Lida had al snel zoiets van ‘Joh, dat doe ik wel.’ Ik zag de uitdaging ook wel zitten en had er alle vertrouwen in dat Lida

de klus zou kunnen klaren. We maakten een afspraak en op een vrijdagmorgen gingen de dames op pad richting onze potentiële cliënt. We arriveerden bij een saai verzamelgebouw waar ergens op de tweede verdieping het kantoor van mijnheer X was gesitueerd. Toen we daar binnenkwamen, hadden we het gevoel minimaal 50 jaar terug in de tijd te stappen. Het eerste wat we zagen was een manshoge staande eikenhouten klok met koperen klepel. We werden in een kamertje geparkeerd en konden alleen maar in stille verbazing om ons heen kijken. Het bestaat nog steeds, niks strak en modern. Statig en vooral stoffig. 

Intensief
Stoffig was ook de juiste omschrijving van mijnheer X. Hij deed zijn verhaal en vertelde

wat er van ons werd verwacht. Het zou een bijzonder intensieve opdracht worden van vijf of zes achtereenvolgende werkdagen. Alles moest ter plekke worden uitgetypt. Lida verblikte of verbloosde niet. Ik ook niet, want we zijn sterke, dappere meiden. Maar de lat lag hoog. 


Tevreden
We kwamen er ook met de prijs uit. Dus, mijnheer X tevreden, wij tevreden. Maar dat was nog niet alles… Vervolgens sprak meneer X de magische woorden: ‘Zullen we dan nu even een testje uitvoeren?’ Lida en ik keken elkaar even aan. Vervolgens zei ze met een stalen gezicht: ‘Dat is prima.’ Mijnheer X: ‘Dan moeten we wel even naar een kamertje apart.’ Ik piepte er nog uit: ‘Ik wacht hier wel hoor!’. 

Een 10!
En daar gingen ze… Geen idee waar ze samen naar toe zijn gegaan en wat er in dat kamertje precies is gebeurd... Zo’n tien minuten later kwamen ze weer terug. Brede smile bij Lida, uiterst tevreden gezicht van mijnheer X. Hij ging zitten en sprak de magische woorden: ‘Als ik er een cijfer voor zou moeten geven… dan gaf ik een… 10!’

*We vertellen dit verhaal graag en met veel plezier. Wat er daadwerkelijk in het kamertje heeft plaatsgevonden, hebben we altijd verzwegen. Hier de onthulling, de waarheid is namelijk veel minder spannend dan het verhaal hierboven doet vermoeden. Lida werd getest op haar Engelse taal en haar typesnelheid. All went well.*