vrijdag 10 januari 2014

Over rituelen en zo...

Mijn leven bestaat voor een deel uit rituelen. Of liever gezegd: uit vaste gewoontes. Dat klinkt best saai, maar ik ben toch bang dat het niet anders is.

Mijn vaste gewoontes zijn overigens heel divers van aard. Zoals aan welke kant van het tweepersoonsbed ik bij voorkeur lig. In een vreemde hotelkamer is dat altijd even puzzelen, is het nou links of rechts? Of onze plaats aan onze eettafel. Ik roep altijd: We hebben geen vaste plek! Maar toch beland ik altijd op dezelfde plaats, met Nick rechts van me en Owen op links. Draai ik dat eens een keer recalcitrant om, is dat meteen voer voor discussie. Maar goed, dat heb je met pubers over alles, dus wellicht is dat niet de beste graadmeter.

Openbaar vervoer
Wat dan te denken van dat vaste plekje in de trein, bus of metro. Mensen die vaak met het openbaar vervoer reizen, weten wat ik bedoel. Je kunt het niet nalaten om een enigszins verontwaardigde blik te werpen op degene die op jouw plek is gaan zitten. En ik zeg net even iets minder vriendelijk gedag tegen de buurman als hij het waagt om zijn auto op MIJN plek te zetten omdat ZIJN plek door een toevallige passant is ingepikt.

Op vakantie
Zelfs op vakantie, als in feite sprake is van een schone lei, pikken we razendsnel tijdelijke, vaste gewoontes op. Een vaste plek in de ontbijtzaal, een vast eettentje, een vaste plek op het strand of aan het zwembad. Sommige mensen gaan zelfs zo ver dat ze al voor dag en dauw opstaan om een handdoek op HUN plek neer te leggen: gereserveerd!

Verslavingen
Diezelfde rituelen maken het volgens mij ook zo moeilijk om van verslavingen af te komen. Toen ik nog rookte, pafte ik de meeste sigaretten op vaste momenten gedurende de dag weg. Bij mijn eerste, tweede en derde bak koffie, bij elk telefoongesprek, bij een glaasje wijn. Hoorde ik op kantoor de koffiekar rammelen, dan verscheen Pavlov ten tonele en kreeg ik acuut trek in een sigaret. Gelukkig behoort dat ritueel al jaren tot het verleden. Ruik ik nu de geur van koffie,  dan doemt er hooguit het beeld van een roomboterkoekje op.


Autosleutels
Natuurlijk staan levens niet stil en wijzigen situaties. Daardoor verdwijnen rituelen, vaak om plaats te maken voor nieuwe gewoontes. Ik leg me er voorlopig maar bij neer dat ik bij voorkeur dezelfde route loop in mijn vertrouwde supermarkt, dat ik tot grote ergernis van mijn omgeving altijd een slok koffie in mijn kopje achterlaat, dat ik mijn auto op de handrem zet en niet in z’n één. Allemaal gewoontes waar ik niet over nadenk, maar die er
gewoon zijn. Helaas heb ik me nooit een ritueel eigen kunnen maken om mijn autosleutels op een vaste plek te liggen. Dat geeft elke dag toch een beetje stress in de trant van: ‘Ik weet zeker dat ze net nog….! Gelukkig maar. Zo heb ik tenminste nog een beetje onvoorspelbaarheid in mijn leven.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten