Door: Conny
Ik ben nieuwsgierig, positief nieuwsgierig. Tenminste zo noem ik dat. Ik wil graag ‘het verhaal achter…’ weten. En dan kan ik helemaal los gaan…
Op dit moment zijn we, tussen alle werkzaamheden voor onze klanten door, bezig met het schrijven van een boek. En dat is leuk. Ons eerste boek. Ik ben nu al trots… Trots op het feit dat het eerste boek ‘in de steigers’ staat. Een boek over Tramlijn 4. Geen historische verhalen, maar een boek over dat wat er zich in en rond deze tramlijn in Rotterdam afspeelt. De ‘verhalen er achter’ dus. We komen in contact met allerlei mensen. Iedereen heeft zijn eigen verhaal.
Ook is het leuk dat we alles in eigen hand hebben. Wij bepalen met elkaar de inhoud. We zijn continu op zoek naar mensen en verhalen. En die verhalen zijn er. Want deze lijn doorkruist een groot aantal, zeer diverse wijken van Rotterdam. Iedere wijk is een dorp op zich. Zo is Hillegersberg heel anders dan Delfshaven. Chique versus multicultureel en kleurrijk. Beide wijken hebben hun unieke kenmerken, hun eigen DNA. Net als veel andere wijken die lijn 4 doorkruist.
Dat we met het boek bezig zijn, maakt anderen blijkbaar ook nieuwsgierig. Deze week ben ik al een paar keer gebeld door mensen die op de een of andere manier van ons boek in wording hebben gehoord. Zij wilden onder meer weten wanneer het boek verschijnt, of het in de boekhandel te koop is, of het al online te bestellen is…
Deze vragen kan ik nog niet beantwoorden, want wij zijn nog volop bezig met tekst en beeld. We moeten nog een aantal fasen doorlopen. Het boek moet nog een geheel worden. Dat kost tijd. Tijd die we ook nemen, want het eindproduct moet goed zijn. En als het boek er dan is, dan ben ik weer nieuwsgierig naar de reacties. Dus de nieuwsgierigheid duurt nog even voort….
Door: Lida
Vorige week was ik, al woon ik daar niet in de buurt, op de markt in Delfshaven (Rotterdam). Ik keek mijn ogen uit naar de diverse kramen met onder andere groente, fruit, vis, brood en kaas. Marktkooplui van allerlei nationaliteiten bieden hun koopwaar aan. Van ras-Rotterdammer tot Marokkaanse groenteboer. Ook de bezoekers van de markt komen letterlijk overal ter wereld vandaan. Want in Delfshaven alleen wonen al zo’n 70 verschillende nationaliteiten.
Ik begrijp na dit bezoek best dat deze markt zo druk wordt bezocht. Want voor 24 avocado’s, 8 mango’s, een aubergine, een kilo artisjokken, gemengde sla, 2 ananassen, een papaya, een pond champignons, een pond verse gember, een bosje koriander, een bosje munt en een zak limoenen betaalde ik in totaal een bedrag van €15…daar wil ik voortaan wel een stukje voor omrijden.
Bovendien werd ik heel blij van een ochtendje slenteren door zo’n kleurrijke omgeving waar van alles leek te gebeuren. En de heerlijke geur van verse etenswaren kwam me aan alle kanten tegemoet. Ik kreeg er helemaal een vakantiegevoel van. Gratis en voor niks.
Pas sprak ik voor mijn werk met een aantal bewoners uit Delfshaven. Een van hen vertelde me dat de omgangsvormen in deze buurt zo heel anders zijn dan elders. Volgens hem kwam dat vooral door het multiculturele karakter van de wijk. Zijn woorden waren: ‘Steek ik hier de straat over, dan stoppen automobilisten voor me. Ben ik bij de Turkse bakker mijn portemonnee vergeten, dan zegt die bakker “neem de spullen maar mee, dat geld komt nog wel.”’
Een dorpse cultuur midden in de grote stad. En dat mede dankzij de vele verschillende nationaliteiten die, al dan niet op hun eigen manier, allemaal ‘Rotterdams’ praten. Het is fijn als mensen positieve uitspraken doen over onze multiculturele samenleving. Wat mij betreft laten we de vraag “meer of minder” aan de kaasboer op de markt over.
Door: Lida
Er zijn van die dagen dat alles klopt. Zo’n dag was het gisteren. Donderdag 13 maart 2014 en ik was jarig. In de huidige tijd word je dan op allerlei manieren gefeliciteerd. Via Twitter, mail, Facebook, Whatsapp en SMS. En gelukkig ook ‘In real life’, met een ferme handdruk en drie zoenen op de wang.
Dus ik voelde me de hele dag echt jarig. Daarbij werkte het weer ook enorm mee, want wanneer zit je half maart op een terrasje in de zon aan een lekkere cappuccino? En uitgerekend die dag stonden er ook allemaal leuke afspraken in de agenda in de stad waar ik altijd blij van word: Rotterdam. Delfshaven om precies te zijn.
So far so good. ’s Middags kwam ik in een bijzonder goed humeur thuis. En de blije dag was nog niet voorbij. Want mijn beide zoons (13 en 15) waren zowaar niet vergeten een cadeau te kopen. De jongste toverde een handige reiswekker tevoorschijn en de oudste had een bos rode rozen plus lieve kaart aangeschaft. Mmm…dacht ik…die rozen zien er niet al te vers uit. Maar ja, er is iets met een gegeven paard, een bek en vooral een puber die je niet wilt teleurstellen.
En nog steeds was de blije dag niet voorbij. Want eind van de middag verscheen mijn partner met een heuse pastamachine als cadeau en gingen we ’s avonds gezellig met zijn vieren uit eten. Bij Dunya Lokanta, altijd een aanrader.
En toen sloeg het weer om. Want vandaag, vrijdag 14 maart, is het mistig buiten. En is het binnen treurnis…Want de bloemen die ik van mijn oudste kreeg, bleken inderdaad niet al te vers meer te zijn. Zoals uit onderstaande foto blijkt….Inmiddels komt de stoom uit mijn oren want hoe durft een ‘echte’ bloemist deze rotzooi bij een jongen van 15 in zijn handen te duwen? Ik vind het schandalig. Blijkbaar is dit de manier waarop ondernemers met klanten omgaan. Ik neem zo eerst een bloeddrukpilletje en ga daarna met de desbetreffende bloemist bellen. Maar het kwaad is al geschied…treurnis dus...
Door: Conny
Als de temperatuur de tien graden overstijgt en de winter is, althans volgens de kalender, voorbij, dan gebeurt er wat in de hoofden van mensen. Dan moet alles schoon… Vroeger noemden we dat de voorjaarsschoonmaak. Het hele huis ging op zijn kop, alle kasten leeg, ramen open, frisse lucht naar binnen. Moeder de vrouw was er maar druk mee.
Tegenwoordig is dat volgens mij allemaal anders. Volgens mij dan. Want ik heb nog nooit aan voorjaarsschoonmaak gedaan. Ik hou mijn huis keurig netjes ‘bij’, ruim de kasten op wanneer ik daar zin in heb (dus: af en toe) en zeem de ramen wanneer het nodig is (dus: bijna nooit). Er zullen ongetwijfeld nog genoeg mensen zijn die wanneer de krokussen tevoorschijn schieten met het schoonmaakvirus besmet worden en de boel binnen volledig op zijn kop zetten. En doorgaans zijn dat vrouwen, dat is nu blijkbaar genetisch zo bepaald. Maar ik behoor niet tot die categorie. Daar ben ik eerlijk in.
Wat me tegenwoordig opvalt, is dat wanneer de eerste zonnestralen verschijnen, de heren zich laten zien. Niet om het huis eens op zijn kop te zetten. Nee, zij vertonen zich dan buiten, gewapend met de hogedrukspuit. Wat de vrouwen binnenshuis doen en deden, doen zij nu buitenshuis. De tuin en de bijbehorende tegelvloer ‘lenteklaar’ maken. Zo is onze buurman nu al ruim twee uur bezig met het schoonspuiten van ongeveer 40 vierkante meter tegels. Best lang en behoorlijk irritant. Wel eens twee uur bijna onafgebroken naar het geluid van een hogedrukspuit moeten luisteren?
Van zijn lentekriebels krijg ik de kriebels.
