Wat zijn zij waard?

Door: Conny

Onlangs was ik aanwezig op een jubileumcongres van taxateurs dat als thema had meegekregen: Wat zijn wij waard?

Een zaal vol met taxateurs waarvan 98% mannen (en dat is geen procent overdreven). Het is blijkbaar een ‘mannelijk’ beroep. Zo had ik het nog nooit bekeken. Onderdeel van het programma was het taxeren van een aantal objecten. Nu heeft iedere taxateur zijn specialisatie, van schepen tot bomen, van kunst tot brand. Het is grappig om te zien hoe ze reageren als het te taxeren object buiten hun specialisatiegebied valt. Zo werd een boom met een waarde van € 300,00 door de ene groep niet-kenners getaxeerd op € 2.500,00 en door de andere groep op € 100,00. 

Een litho van Picasso was voer voor heftige discussies. Waardeer je zoiets op basis van het origineel of is het ‘een kopie van een kopie, dus dan is het maar een paar tientjes waard’. De naam Picasso zorgde duidelijk voor verwarring. 
Maar de waarde van kunst wordt bepaald door dat wat de liefhebber er bereid is voor te betalen. Want wat bleek: de litho was in 1981 gekocht voor 800 gulden en wordt nu getaxeerd (door de kunstkenner) op € 350,00. Picasso of niet…

Het thema ‘wat zijn wij waard’ zette mij aan het denken. Een paar dagen daarvoor had ik een artikel gelezen over het afschaffen van de melkquotering met ingang van 1 april 2015. Dat betekent dat de veehouders onbeperkt melk mogen produceren. Dat vind ik best heftig. Voor de koeien dan. Want dat betekent nog meer koeien, nog meer stallen, nog meer…, ga maar door. Nu ben ik niet van ‘op de barricaden’, maar dat wil niet zeggen dat ik er niet over nadenk en er wat van vind. Ik vind het niet kunnen. De leefomstandigheden van de dieren is al niet best, de meesten zien niet eens de buitenlucht en hebben nog nooit in het gras gestaan. Na een jaar of vijf zijn ze letterlijk ‘uitgemolken’ en eindigen ze als aanbieding van de week in het schap van de supermarkt. Wordt dat dan nog erger? Als je er goed over nadenkt, kun je toch niet anders dan dit vreselijk vinden? Wat is het leven van die dieren waard?

Pic Remco Stunnenberg

Tot overmaat van ramp kwam deze week naar buiten dat het verbod op het fokken van nertsen dat per 2024 (…) zou ingaan, wellicht niet door zal gaan. ‘Omdat het de fokkers ernstig financieel zal treffen.’ Ik word daar best verdrietig van. Deze beesten leven onder erbarmelijke omstandigheden, en waarom? Omdat ‘men’ het zo mooi vindt om bont te dragen. Volgens mij hebben de fokkers nog 10 jaar de tijd om een andere inkomstenbron te zoeken, en dat is best lang. Ik zou daar, als ik hen was, dus maar snel mee beginnen. Want ook het leven van een nerts is echt wat waard. 

Pardon?

Door: Lida

De laatste weken is het Kinderpardon regelmatig in het nieuws. Het is uiteraard heel humaan om kinderen die al langer dan vijf jaar in Nederland zijn en geen verblijfsvergunning hebben, in ons land te laten blijven. Die kinderen kennen hun thuisland, of beter gezegd het land waar zij vandaan komen, immers nauwelijks en ze hebben hier hun wortels in de grond geslagen. Ze gaan naar school, spreken de taal, hebben vriendjes, doen aan sport, houden van zoute drop, kennen Sinterklaas, eten erwtensoep en vieren Koningsdag.

Toch geldt dit pardon helaas niet voor alle kinderen. Zo’n 600 kinderen vallen buiten de boot. Dat is ongeveer de helft van de kinderen waarvoor een aanvraag is ingediend. Dat heeft alles te maken met de regelgeving. En regels zijn nu eenmaal regels volgens de minister … Helaas is een aantal regels nogal krom. Zo zijn er kinderen die niet de hele periode in het asielzoekerscentrum woonden en daardoor niet onder Rijkstoezicht vielen. Terwijl in veel gevallen juist de overheid deze kinderen en hun familie uit het asielzoekerscentrum heeft gezet. Ook voor jongeren die bij aankomst in Nederland jonger waren dan 13 maar nu ouder zijn dan 21 geldt: helaas… pindakaas. Om er nog maar eens een oer-Hollandse lekkernij in te gooien.

Bureaucratie

Het is spijtig dat deze 600 kinderen de dupe worden van onze bureaucratie. Natuurlijk begrijp ik dat er regels moeten zijn en dat zich dan altijd schrijnende net-niet-situaties voordoen. Wie herinnert zich Mauro niet. Maar 600….?

Vertaalslag

In dit soort kwesties probeer ik altijd een vertaalslag te maken naar mijn eigen situatie. Natuurlijk droom ik er wel eens van verre reizen te maken. Of van ergens een nieuw leven opbouwen in een bij voorkeur wat zonniger land. Maar mijn beide zoons waren serieus in staking gegaan als ik ze van hun vertrouwde basisschool zou hebben gehaald. Weg bij hun vriendjes. Of als ze uit hun buurt hadden moeten verhuizen. Dus kies ik ervoor mijn eventuele emigratieplannen in de ijskast te zetten en mijn kinderen in een vertrouwde en beschermde omgeving te laten opgroeien.

Onzekere toekomst

Deze kinderen en hun families hebben echter geen keus. Zij moeten terugkeren naar een land en naar een leven dat ze niet kennen. Waar ze vreemden zijn. Waar ze een onzekere toekomst tegemoet gaan.

Persoonlijk vind ik dat ook deze 600 kinderen gewoon in Nederland moeten kunnen blijven. Omdat ze in hun hart, doen en laten Nederlands zijn.

Vindt u dat ook? Teken dan de petitie op www.kinderpardon.nu 

Schrijven is een vak

Door: Lida

Inspiratie zit in alles, zolang je er maar oog voor hebt. Het zit in mensen, in hun verhalen, in beelden, muziek, natuur, uitzicht. Het zit in… noem maar op. Natuurlijk bevat de ene dag meer inspiratie dan de andere. Een paar dagen geleden was zo’n dag.

Samen met mijn collega was ik aanwezig bij een training over de geheimen van gratis media-aandacht. De trainers waren Jan de Hoop (ja, die van het RTL ochtendnieuws en binnenkort ook te beluisteren als Pieter Post) en zijn man Coen Lievaart. ‘Al kennen ze ons in de buurt vooral als de baasjes van Bob…’.

Mensen

De verhalen die de heren vertelden waren inspirerend en bevatten flink wat ‘eye-openers’. Het uitzicht over Rotterdam vanaf de 16e etage van het Inntel Hotel, was adembenemend. Maar wat de dag vooral uniek maakte, waren de mensen en de groepsdynamiek.

Achterste rij

Het is interessant om de mensen om je heen te observeren. Zo viel me op dat mensen die geen enkele moeite hadden naar voren te lopen en het woord te nemen, bijna allemaal in het midden en vooraan zaten. Terwijl de wat meer bedeesde types vooral de laatste rij en de flanken bezet hielden.

Uitdaging

Ook ik bevond me op die achterste rij... Aan het einde van de dag stond het geven van een interview centraal. Wie durft? Ach, dacht ik, Jan is altijd zo aardig, die uitdaging durf ik wel aan. Dus onbevreesd stak ik mijn vinger op en mocht ik naast Jan op het podium plaatsnemen. Het verhaal dat ik wilde vertellen, had ik in mijn hoofd paraat. Helaas ontpopte Jan zich opeens tot een bijzonder onaangename interviewer. Die hele vervelende vragen stelde in de trant van: ‘Schrijven? Dat kan je toch ook bij de LOI leren? Daar hebben ze jou toch niet voor nodig?’. Ik raakte helemaal de draad kwijt. Na een vraag of zes transformeerde Jan gelukkig weer tot zijn normale aardige zelf. ‘Zo,’ zei hij. ‘En nu ga je de vragen die ik stel en die er helemaal niet toe doen gewoon negeren en ga je jouw verhaal vertellen.’ En wat bleek? Dat lukte. Zonder onbeleefd te worden, wist ik zijn vragen te pareren en kon ik alsnog mijn verhaal kwijt. Een leerzame ervaring. Bovendien zal ik voortaan meer respect hebben voor mensen die lastig gevallen worden door journalisten van bijvoorbeeld Pow Nieuws.

Vak

Eenmaal thuis overdacht ik de dag. En wist ik natuurlijk precies hoe ik op de vragen van Jan had moeten antwoorden. Ja, achteraf hè…. Want ja, schrijven kan iedereen. Net zoals fotograferen, gordijnen maken, een huis beveiligen, een presentatie geven en noem maar op. En dan ziet het er op het eerste oog waarschijnlijk nog redelijk uit ook. Al zal iedereen onmiddellijk het verschil zien en merken als deze activiteiten door een professional worden uitgevoerd. Want voor al deze dingen geldt: het is een vak. En zoals ik ook al het interview met Jan afsloot: ‘Dat leer je dus niet bij de LOI.’

Een kijkje achter onze schermen

Door: Conny

Voor het boek dat we maken over tramlijn 4 trekken we Rotterdam door. Van Hillegersberg tot het Marconiplein. Dit alles met als doel verhalen te verzamelen. Verhalen van gewone mensen. Maar wat is gewoon? Is niet iedereen bijzonder? Ik vind van wel. Zeker na weer een dagje ‘trammen’. 

Dierenziekenhuis
Bijna iedereen die wij benaderen, wil meewerken. Bij bijna alle afspraken gaat de fotograaf mee, zo slaan we twee vliegen in een klap. Onlangs belandden wij onder meer bij de dependance van een dierenziekenhuis in Rotterdam aan de Nieuwe Binnenweg. Een leuk gesprek, mooi verhaal. Vervolgens wilden wij foto’s maken… Nu is een dierenarts natuurlijk vooral bezig met dieren. Maar die waren er op dat moment niet. Dus wat doe je dan? Dan loop je gewoon de straat op, spreek je een dame aan die net haar twee honden uitlaat en vraag je of ze wil meewerken aan de fotosessie. Met liefde. De honden wisten niet wat hen overkwam, bibberend stonden ze op de tafel, wachtend op dat wat komen ging… Aandoenlijk om te zien. Er gebeurde vanzelfsprekend niets. Hun beloning voor het model staan, bestond uit een paar hondenbrokjes.

Lokale markt
Een bezoek aan de lokale ‘mart’ was een volgende stop. Daar passeerde ons de hele wereld. Wat een rijkdom aan culturen. En wat een aardige mensen. Sommigen boden zich spontaan aan om op de foto te gaan. ‘Ik heb heerlijke watermeloenen mevrouw, maak maar een foto van mij.’ Dat doe je dan vanzelfsprekend.

Café Sidonia
Toen was het tijd voor een kopje koffie. Bij Café Sidonia aan de Schiedamseweg. Of het aan de fotograaf lag of aan ons (…), we hadden gelijk aanspraak. Waar we mee bezig waren, waarom, wat het moet gaan worden… De mensen die we daar spraken, waren allemaal verschillend. Qua leeftijd, qua verhaal, qua achtergrond. Maar één ding hadden ze gemeen: het waren stuk voor stuk rasechte Rotterdammers. Dus met het hart op de juiste plek en op de tong…. Aan gespreksstof dus geen gebrek en meteen weer een aantal prachtige en hartverwarmende verhalen voor in ons boek. Als het boek er is, moeten we zeker een keertje terugkomen, was het advies. Dat doen we natuurlijk met veel plezier.

Gare du Nord
De dag werd afgesloten bij Gare du Nord. Een 100% biologisch en veganistisch restaurant in Rotterdam Noord, niet ver van het Centraal Station. Bijzonder aan dit restaurant is, dat het is gevestigd in een oud Oost-Duits treinstel. Deze wagon is gerestaureerd en omgebouwd tot volwaardig restaurant. Een aanwinst voor de stad! Het verhaal hierachter kunt u straks lezen in ons boek. Maar voor nu zou ik zeggen, ga er vooral eens een keer een hapje eten. Ook al ben je niet zo van de plantaardige voeding, er staat je hier absoluut een bijzonder smakelijke en betaalbare verrassing te wachten. En ach, een beetje reclame maken mag toch wel?