Sport verbroedert. Dat zien we ook nu weer tijdens het WK voetbal. Naarmate het Nederlands elftal langer in de race blijft, kleurt Nederland steeds meer oranje. En zonder mijn ogen te sluiten voor alle negatieve zaken die helaas ook aan dit WK kleven, wil ik toch vooral kijken naar de positieve zaken die hieruit te halen zijn.
Het is een bont gezelschap, de spelers die Van Gaal uit koos om mee te gaan naar Brazilië. Verschillend van huidskleur, haardracht, lengte, breedte, kwaliteiten en bijna allemaal voorzien van allerhande tatoeages. Exotisch klinkende namen zoals Wijnaldum en Kongolo wisselen af met oer-Hollandse namen zoals De Jong en Sneijder. Het maakt voetbalminnend Nederland allemaal niets uit. Stuk voor stuk zien we het als ‘onze jongens’. Bij winst hebben ‘wij’ gewonnen en bij verlies speelden ‘zij’ gewoon niet zo goed. Ook niet onbelangrijk bij deze verbroedering is de gemeenschappelijke vijand die elke wedstrijd een rol speelt. Of dat nu de Duitsers, de Spanjaarden, de Brazilianen of de scheidsrechters zijn. We staan als één man achter ons team.
Het lijkt wel alsof huidskleur of afkomst bij voetbal geen enkele rol speelt, alsof mensen het niet eens zien. Jammer dat we dit wij-gevoel niet kunnen doortrekken naar onze samenleving. Maar ook daar ben ik wel positief over. Want er is een nieuwe generatie op komst. Een generatie die de onderlinge verschillen wel ziet, maar niet belangrijk vindt. Een voorbeeld. Mijn oudste zoon doorloopt het VMBO op een school in Rotterdam, wij wonen in een nabijgelegen dorp. Met een aantal klasgenoten willen ze dit schooljaar op een leuke manier afsluiten door met elkaar uit eten te gaan. Dus werd er afgelopen dagen druk met elkaar overlegd over de vraag wanneer en waar.
Ze waren er snel uit. Het etentje vond deze week plaats, omdat zaterdag de Ramadan begint. Ze gingen naar een restaurant waar de maaltijden halal bereid worden, gelegen op een plek die voor mijn zoon (die als enige niet in Rotterdam woont) makkelijk te bereiken was. Ook de sfeer van het restaurant speelde een rol bij hun keuze, want ook met het enige meisje in hun gezelschap werd rekening gehouden.
Toen mijn zoon mij van tevoren over hun plannen vertelde, bedacht ik dat dit is waar het om gaat: rekening houden met elkaar. Elkaar respecteren. Met elkaar tot een oplossing komen. Als dit is waar de nieuwe generatie voor staat, dan is wat mij betreft sprake van een win-win-situatie. En in dat geval zijn er dus geen verliezers meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten