Wat waren ze streng...

Door: Conny

Het boek over tramlijn 4 vordert gestaag. We hebben inmiddels veel mensen gesproken. Dat waren vaak ook onverwachte ontmoetingen waar we emotionele, grappige of ontroerende verhalen te horen kregen. Soms was het best even slikken…

Maar een boek over een tram wordt niet compleet als er niet iets over de trams zelf in staat. Dus mochten we op ons verzoek een bezoek aan het Trammuseum aan de Kootse Kade in Rotterdam Hillegersberg brengen. Het museum, dat elke eerste zaterdag van de maand open is, werd speciaal voor ons geopend. Hulde voor de RET! 

We wisten eigenlijk niet zo goed wat ons te wachten stond. Een soort Spoorwegmuseum in het klein? Ik ken de omgeving daar en weet dat het huidige museum vroeger de tramremise was. Wat zou er te zien zijn? 

Deel van mijn verleden
Joachim, de communicatiemedewerker van de RET, zat al buiten in het zonnetje op ons te wachten. Bij binnenkomst viel mijn mond open. Daar stond een deel van mijn verleden! Ik herkende een groot aantal van de tentoongestelde trams (niet allemaal natuurlijk, zo oud ben ik nu ook weer niet…) en kon mij zelfs herinneren op welke lijn ze vroeger reden. Lijn 11, het kleine trammetje, daar reed ik vroeger als het heel slecht weer was, mee naar de lagere school. Lijn 5 de gele ‘Tingelingeling-tram’, daar ging ik soms mee naar de middelbare school, ook uitsluitend met heel slecht weer. Maar ook bij het zien van de tram met de reclame van Noorderglashandel J. van Oostendorp kwamen de herinneringen boven, want we woonden vroeger tegenover dit bedrijf.

Pic. Martin Hogeboom

Aantrekkingskracht
We mochten ook in de trams klimmen. Dat hoefde ons geen twee keer te worden gezegd. Vooral de hele oude trams hadden een behoorlijke aantrekkingskracht. Het was zo grappig om daarin rond te lopen. We belandden in een tramstel dat twee kanten uit kon rijden. Aan het einde van de rit liep de bestuurder door de tram en kon hij aan de achterkant, of de voorkant zo u wil, hetzelfde bestuurssysteem hanteren als aan de voorkant, of de achterkant zo u wil. En ook de stoeltjes konden twee kanten op. Het was een kwestie van het omzetten van de rugleuningen. Zo zat je dus altijd vooruit. Over ringlijnen werd blijkbaar nog niet nagedacht… 

Bordjes
Wat ons in de oude trams het meeste opviel, waren de bordjes die her en der in de trams hingen: ‘Vlug in- en uitstappen’, ‘Waarschuwing: het is gevaarlijk eenig lichaamsdeel of voorwerp buiten het rijtuig te houden’, ‘Niet rooken’, ‘Niet spuwen’, ‘Bij het uitstappen met de linkerhand, het linkerhandvat vasthouden’. Ik kan maar een ding concluderen: wat waren ze vroeger streng…

Pic. Martin Hogeboom

Hondengedrag

Door: Lida

Mijn hond Noa weet meestal al van grote afstand andere honden in te schatten. Soms zwaaien beide staarten vanaf de eerste blik heftig alle kanten op. Dat betekent dan zoiets van: ….’Oh wat ben jij leuk!’. Andere honden kan ze straal voorbij lopen (I don’t hate you, I just ignore you…) en er zijn honden waarvoor ze juist liever een straatje extra om gaat (eng!!!). Bij twee honden die in onze buurt wonen, van die lekkere gespierde reuen die net een kop groter zijn dan Noa, gaat ze helemaal los. Euforisch springt ze op hen af en rent ze in het rond.

Maar heel af en toe blijft het wat onzeker. Dan is er eerst een diepgravend geuronderzoek nodig van bepaalde edele delen. De uitkomst daarvan is wisselend...Het grappige is dat de reactie van de andere hond, bijna altijd identiek is aan die van haar. Dit verschijnsel vind ik toch zo fascinerend.

Pic: Remco Stunnenberg

Tijdens mijn dagelijkse wandelingen denk ik dan wel eens: Was het bij mensen maar net zo makkelijk. Konden ook wij maar van een afstand en net zo onbevangen ‘die ander’ inschatten. Hoe handig zou het niet zijn om meteen te weten of de liefde van twee kanten komt. Of de sympathie. Of juist de antipathie. Of dat de klik er gewoon helemaal niet is.

Maar hoe zou dat dan bij mensen gaan? Ik zie het in gedachten al voor me. Stel, je hebt een zakelijke afspraak met iemand die je niet kent. Van een afstand zie je al meteen dat het goed zit. En dus begroet je elkaar vol enthousiasme. Of je vindt iemand juist helemaal niks. Nou, laat die afspraak dan ook maar zitten. Zo, dat scheelt een hoop tijd!

Natuurlijk doen zich ook dan situaties voor dat het niet meteen duidelijk is. Dan moeten mensen elkaar dus eerst gaan besnuffelen, hetzij vluchtig, hetzij wat uitvoeriger. Daarna lopen mensen misschien wel gewoon weg, zonder nog een woord met elkaar te wisselen. Of er volgt een gezellige rondedans, waarna ze gezellig arm in arm samen hun weg vervolgen.

Wat een gekke wereld zou dat worden. Toch?

Als wij winnen, verliezen zij (niet)

Door: Lida

Sport verbroedert. Dat zien we ook nu weer tijdens het WK voetbal. Naarmate het Nederlands elftal langer in de race blijft, kleurt Nederland steeds meer oranje. En zonder mijn ogen te sluiten voor alle negatieve zaken die helaas ook aan dit WK kleven, wil ik toch vooral kijken naar de positieve zaken die hieruit te halen zijn.

Het is een bont gezelschap, de spelers die Van Gaal uit koos om mee te gaan naar Brazilië. Verschillend van huidskleur, haardracht, lengte, breedte, kwaliteiten en bijna allemaal voorzien van allerhande tatoeages. Exotisch klinkende namen zoals Wijnaldum en Kongolo wisselen af met oer-Hollandse namen zoals De Jong en Sneijder. Het maakt voetbalminnend Nederland allemaal niets uit. Stuk voor stuk zien we het als ‘onze jongens’. Bij winst hebben ‘wij’ gewonnen en bij verlies speelden ‘zij’ gewoon niet zo goed. Ook niet onbelangrijk bij deze verbroedering is de gemeenschappelijke vijand die elke wedstrijd een rol speelt. Of dat nu de Duitsers, de Spanjaarden, de Brazilianen of de scheidsrechters zijn. We staan als één man achter ons team.

Het lijkt wel alsof huidskleur of afkomst bij voetbal geen enkele rol speelt, alsof mensen het niet eens zien. Jammer dat we dit wij-gevoel niet kunnen doortrekken naar onze samenleving. Maar ook daar ben ik wel positief over. Want er is een nieuwe generatie op komst. Een generatie die de onderlinge verschillen wel ziet, maar niet belangrijk vindt. Een voorbeeld. Mijn oudste zoon doorloopt het VMBO op een school in Rotterdam, wij wonen in een nabijgelegen dorp. Met een aantal klasgenoten willen ze dit schooljaar op een leuke manier afsluiten door met elkaar uit eten te gaan. Dus werd er afgelopen dagen druk met elkaar overlegd over de vraag wanneer en waar.

Ze waren er snel uit. Het etentje vond deze week plaats, omdat zaterdag de Ramadan begint. Ze gingen naar een restaurant waar de maaltijden halal bereid worden, gelegen op een plek die voor mijn zoon (die als enige niet in Rotterdam woont) makkelijk te bereiken was. Ook de sfeer van het restaurant speelde een rol bij hun keuze, want ook met het enige meisje in hun gezelschap werd rekening gehouden.

Toen mijn zoon mij van tevoren over hun plannen vertelde, bedacht ik dat dit is waar het om gaat: rekening houden met elkaar. Elkaar respecteren. Met elkaar tot een oplossing komen. Als dit is waar de nieuwe generatie voor staat, dan is wat mij betreft sprake van een win-win-situatie. En in dat geval zijn er dus geen verliezers meer.

Wat is het beste?

Door: Lida

Al een aantal weken schiet Kees regelmatig door mijn gedachten. En dan vooral de vraag, wat zou nou toch het beste voor hem zijn? In de documentaire van regisseur Monique Nolte die begin juni werd uitgezonden, wordt die vraag in elk geval niet beantwoord. Wel schetst ze een zeer indringend beeld van het leven van de 45-jarige autist Kees.

Zelden ben ik zo onder de indruk geweest van een tv-programma. De mensen in mijn omgeving die de docu ook hebben gezien, zijn het daarmee roerend eens. In anderhalf uur komen tal van emoties voorbij. Verbazing, afschuw,  hilariteit, verdriet.

Thuis
Voor degenen die de docu niet zagen, een korte uitleg. De ouders van Kees hebben altijd voor hun zoon gezorgd. En dat deden ze met alle liefde en inzet. Vooral zijn moeder plaatste en plaatst haar leven in het teken van Kees. En dat gaat heel ver. Zij schermt hem af voor harde geluiden, vertelt elke dag het nieuws en de weersvoorspelling aan Kees op zo’n manier dat hij er niet overstuur van raakt, pluist elke week de tv-gids uit waarbij ze alle nare omschrijvingen en afbeeldingen uitknipt of afplakt.

Eigen leven
Kees leidt daarnaast vooral zijn eigen leven. Hij woont in een chalet naast het huis van zijn ouders. Hij is druk met zijn modelspoortrein, met het opstellen én maken van proefwerken Japans (die hij vervolgens zelf zeer nauwgezet nakijkt) en met het vervaardigen van zeer gedetailleerde maquettes en tekeningen van kamers en huizen. Van mooi en warm weer raakt hij overstuur, want “hij is niet geschikt om te leven in een mediterraan klimaat”. En van “in kousen gehulde vrouwenbenen” raakt hij afgeleid. Als de regisseur hem bij vertrek “Eet smakelijk” wenst, horen we hem achter de deur nog net mompelen: “Ik vind het zo afschuwelijk als mensen dat zeggen. Daar zit het woord smakken in. Bah…”.

Vraag

In de documentaire wordt snel duidelijk dat iedereen zich  dezelfde vraag stelt: Hoe moet het straks als zijn inmiddels bejaarde ouders er niet meer zijn? Zijn ouders bedenken wel oplossingen, maar vooral moeder is daar eigenlijk nog niet aan toe. Zijn beide broers zijn opgelucht als ze dit taboe eindelijk met hun ouders kunnen bespreken. Want hoe graag ze Kees ook willen helpen, de telepathische band die hij met zijn moeder heeft, kunnen ze nooit vervangen. En ook Kees maakt zich zorgen over de toekomst. In het ergste geval moet hij dan maar euthanasie plegen, vindt hij zelf. Al ziet hij dat eigenlijk ook weer niet zitten, want er zijn nog genoeg dingen waar hij “enorm veel plezier aan beleeft”.

Loslaten
Ik heb de documentaire onlangs voor een tweede keer bekeken. En besef dat het eigenlijk vooral om wel of niet loslaten gaat. Dat is natuurlijk ook het moeilijkste deel van het ouderschap… Loslaten. De moeder van Kees hoefde dat 45 jaar lang niet te doen. En dat vond ze eigenlijk wel fijn. Daardoor heeft ze voor hem een hemel op aarde gecreëerd, waardoor nu voor hem de hel dreigt. Een waardeoordeel heb ik er niet over. Ik zou namelijk niet weten wat ik in haar plaats zou hebben gedaan. Het lijkt me een afschuwelijk dilemma want in de situatie van Kees gaat het om loslaten in het kwadraat.

Uitzending gemist
Voor degenen die Kees nog niet kennen, de documentaire is te bekijken via: http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1422471

Wil je weten hoe het nu met Kees gaat? Kees dreigt een bekende Nederlander te worden. En heeft inmiddels ook een eigen Facebookpagina (https://www.facebook.com/hetbestevoorkees).

Hier geeft hij op geheel eigen wijze en in zijn eigen woorden zijn visie op de wereld, zoals bijvoorbeeld onderstaande reactie:

“Verder kreeg ik een schitterende ansichtkaart in de bus van ene mevrouw Loek Knippels uit een plaats ergens in Noord-Brabant. Een tuinbankje met rode en witte rozen. De kaart was mooier dan de inhoud van de brief zelf.”

De jeugd van tegenwoordig…

Door: Conny

De jeugd van tegenwoordig…. En dan volgt er doorgaans een negatieve kwalificatie. Soms terecht, maar zeker ook vaak niet. Het is maar net hoe je er zelf in staat. 

Het is niet van vandaag of gisteren, die uitdrukking. Ik kan me nog herinneren dat mijn moeder het wel eens verzuchtte (niet over mij natuurlijk…). Want is het niet zo dat vroeger alles beter was? Om er nog maar een dooddoener tegenaan te gooien. De tijd verandert, de mensen veranderen, dus verandert de jeugd ook. Is dat erg? Ik denk het niet. Het zou raar zijn als het niet zo was. Dat alles bij het oude blijft. Dat is niet goed. We moeten verder, ontwikkelen, leven, doorgaan…

De jeugd van nu is anders dan twintig, dertig jaar geleden. Toen zagen sommigen van ons er uit als wilde hippies en daar werd het straatbeeld toen in ieder geval kleurrijker door. Maar is dat nu anders? Je kunt van de jongeren van nu zeggen wat je wilt, kleurrijk zijn ze zeker. Dat komt vanzelfsprekend ook omdat ze uit allerlei windstreken komen. Of hun ouders, want vaak zijn ze gewoon hier in het land geboren en zijn ze zo Nederlands als maar kan. Nee, ik sluit echt mijn ogen niet voor de groep jongeren, en dat is gelukkig een minderheid, die het verkeerde pad opgaan. Want dergelijke types zijn ook onder autochtonen te vinden. Ik heb het nu over de ‘gewone’ knullen en meiden.

Zo kwam ik een paar dagen geleden in aanraking met twee jongens. Ik zat met mijn collega’s ergens buiten te lunchen (leve het mooie weer!) en we werden door hen aangesproken. ‘Mogen we u wat vragen? We zijn met een project van school bezig en organiseren in dat kader een buurtfeest. Komt u uit deze buurt?’ Voor geen van ons was dat het geval. ‘Jammer,’ was de reactie. Onze vraag was vanzelfsprekend waarom dat jammer was. Met enthousiasme werd over het project verteld. Het was een onderdeel van hun driejarige MBO-opleiding, ze zaten in het eerste jaar en vonden het tot nu toe hartstikke leuk. ‘Je komt met zoveel mensen in contact, ook hele belangrijke,’ was het ontwapenende antwoord. Ja, dan smelt je wel hoor. Zulke beleefde knapen gun je een prachtige toekomst met een geweldige baan waarin ze hun ziel en zaligheid kwijt kunnen. Zodat de jeugd van tegenwoordig de vernieuwers van de toekomst worden.

Facebook-moe?

Door: Lida

De laatste weken raak ik wat geïrriteerd van het fenomeen Facebook….Begrijp me goed, ik vind Facebook voor veel zaken leuk, grappig en interessant, [deze column verschijnt tenslotte ook op Facebook… ]. Mensen gebruiken hun FB-pagina immers om allerhande zaken te melden. Spannende gebeurtenissen, vakantiekiekjes, lekkere recepten, handige uitgaanstips of zomaar leuke foto’s. Mensen vragen aandacht voor in hun ogen dringende zaken, voeren strijd, raden aan, verklaren elkaar de liefde, laten soms zelfs via hun ‘status’ weten aan hun partner dat de relatie voorbij is (echt waar, echt gebeurd!) en vertellen over de dingen die hen in het leven overkomen. Tot zover allemaal prima en wat ik niet wil lezen, sla ik gewoon over.

Toch zitten er in mijn ogen ook nare kantjes aan Facebook. Zoals bijvoorbeeld een vertekend beeld van de werkelijkheid. Mensen posten allemaal die dingen die ze aan de buitenwereld willen laten zien. Het toont hen in optima forma. Ook ik doe dat. Natuurlijk plaats ik geen bericht als één van mijn zoons de klas uit is gestuurd, een onvoldoende heeft gehaald of stiekem een sigaret heeft gerookt. [noot: natuurlijk zijn al deze dingen niet waar ;-)]. Wel plaats ik een aandoenlijke foto van zoonlief die zijn huiswerk leert terwijl onze kat op zijn rug ligt te slapen.

Luie zondag

Soms kan ik erg genieten van een zondag, waarbij ik niet veel meer doe dan een boek lezen en wat tv kijken. Totdat ik besluit op Facebook te kijken waar ik dan lees en zie wat de rest van de wereld die dag heeft gedaan. Wat eerst voelde als een lekkere luie, ontspannen zondag lijkt opeens wel heel erg saai….

Facebook-politie

Toch is dat niet de reden waarom ik eraan twijfel of ik op Facebook wil blijven. Wat mij namelijk het meeste ergert, is de Facebook-politie. Zo noem ik tenminste de mensen die elkaar ongevraagd op de vingers tikken. Zo kreeg ik een tijdje geleden van iemand die nog nooit eerder op mijn status reageerde, een opmerking over een spelfout die in mijn bericht stond. Ja, dus….? Of mensen ergeren zich aan foto’s die geplaatst worden en maken dat dan ongezouten kenbaar. Laat iedereen dat lekker zelf uitzoeken. Als je er niet tegen kunt, kijk je maar niet.

Posi-Lief

Maar gisteren viel ik helemaal van mijn bureaustoel en had ik meteen inspiratie voor deze column. Een vrouw had een paar dagen geleden besloten vegetariër te worden. Een initiatief dat ik uiteraard toejuich. Ze vond het in de praktijk alleen best wel moeilijk en vroeg om tips hoe ze dat vol kon houden. De vrouw in kwestie werd overstelpt met goede adviezen en pep-talks. Tot mijn grote ergernis waren er ook reacties van mensen die haar tot de grond toe afbrandde. Met opmerkingen over dierenleed en dat ze zich moest schamen….Kijk, daar schaamde ik me dan weer voor. Ik ken de vrouw in kwestie niet en ik ken de mensen niet die op haar reageerden. Het was een bericht dat ik toevallig langs zag komen. Ik vraag me alleen wel af hoe lang het nog gaat duren voordat mensen begrijpen dat je met positiviteit veel verder komt. Mijn verzoek: laat het wijzende vingertje voortaan weg… En laten we vooral, zoals een van mijn FB-vriendinnen het consequent noemt, Posi-Lief zijn!

Wat zijn zij waard?

Door: Conny

Onlangs was ik aanwezig op een jubileumcongres van taxateurs dat als thema had meegekregen: Wat zijn wij waard?

Een zaal vol met taxateurs waarvan 98% mannen (en dat is geen procent overdreven). Het is blijkbaar een ‘mannelijk’ beroep. Zo had ik het nog nooit bekeken. Onderdeel van het programma was het taxeren van een aantal objecten. Nu heeft iedere taxateur zijn specialisatie, van schepen tot bomen, van kunst tot brand. Het is grappig om te zien hoe ze reageren als het te taxeren object buiten hun specialisatiegebied valt. Zo werd een boom met een waarde van € 300,00 door de ene groep niet-kenners getaxeerd op € 2.500,00 en door de andere groep op € 100,00. 

Een litho van Picasso was voer voor heftige discussies. Waardeer je zoiets op basis van het origineel of is het ‘een kopie van een kopie, dus dan is het maar een paar tientjes waard’. De naam Picasso zorgde duidelijk voor verwarring. 
Maar de waarde van kunst wordt bepaald door dat wat de liefhebber er bereid is voor te betalen. Want wat bleek: de litho was in 1981 gekocht voor 800 gulden en wordt nu getaxeerd (door de kunstkenner) op € 350,00. Picasso of niet…

Het thema ‘wat zijn wij waard’ zette mij aan het denken. Een paar dagen daarvoor had ik een artikel gelezen over het afschaffen van de melkquotering met ingang van 1 april 2015. Dat betekent dat de veehouders onbeperkt melk mogen produceren. Dat vind ik best heftig. Voor de koeien dan. Want dat betekent nog meer koeien, nog meer stallen, nog meer…, ga maar door. Nu ben ik niet van ‘op de barricaden’, maar dat wil niet zeggen dat ik er niet over nadenk en er wat van vind. Ik vind het niet kunnen. De leefomstandigheden van de dieren is al niet best, de meesten zien niet eens de buitenlucht en hebben nog nooit in het gras gestaan. Na een jaar of vijf zijn ze letterlijk ‘uitgemolken’ en eindigen ze als aanbieding van de week in het schap van de supermarkt. Wordt dat dan nog erger? Als je er goed over nadenkt, kun je toch niet anders dan dit vreselijk vinden? Wat is het leven van die dieren waard?

Pic Remco Stunnenberg

Tot overmaat van ramp kwam deze week naar buiten dat het verbod op het fokken van nertsen dat per 2024 (…) zou ingaan, wellicht niet door zal gaan. ‘Omdat het de fokkers ernstig financieel zal treffen.’ Ik word daar best verdrietig van. Deze beesten leven onder erbarmelijke omstandigheden, en waarom? Omdat ‘men’ het zo mooi vindt om bont te dragen. Volgens mij hebben de fokkers nog 10 jaar de tijd om een andere inkomstenbron te zoeken, en dat is best lang. Ik zou daar, als ik hen was, dus maar snel mee beginnen. Want ook het leven van een nerts is echt wat waard.